لوله های پلیمری و لوله های پی وی سی (پلی وینیل کلراید) از نظر ترکیب، فرآیند ساخت، خواص و کاربرد متفاوت هستند. در اینجا برخی از تفاوت های اصلی وجود دارد:
ترکیب: لوله های پلیمری از پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) یا پلی پروپیلن (PP) ساخته شده اند، در حالی که لوله های PVC از رزین PVC ساخته شده اند.
فرآیند ساخت: لوله‌های پلیمری از طریق قالب‌گیری اکستروژن یا تزریقی تولید می‌شوند، در حالی که لوله‌های PVC از طریق اکستروژن یا قالب‌گیری تزریقی با افزودن نرم‌کننده‌ها و سایر مواد افزودنی ساخته می‌شوند.
خواص: لوله های پلیمری به دلیل مقاومت بالا در برابر ضربه، مواد شیمیایی و سایش شناخته شده اند. همچنین دارای استحکام کششی و انعطاف پذیری بالایی هستند که آنها را برای استفاده در مناطقی با فعالیت لرزه ای بالا مناسب می کند. از طرف دیگر لوله های پی وی سی سفت و شکننده هستند و به راحتی تحت فشار یا ضربه زیاد می شکنند.
کاربردها: لوله های پلیمری معمولاً در سیستم های تامین گاز و آب، سیستم های فاضلاب، سیستم های آبیاری و سیستم های زهکشی استفاده می شوند. لوله های پی وی سی به طور گسترده در سیستم های لوله کشی و برق و همچنین در ساخت استخرها و خطوط لوله صنعتی استفاده می شود.
در اینجا چند تفاوت اضافی بین لوله های پلیمری و لوله های پی وی سی سنتی وجود دارد:
روش های اتصال: لوله های پلیمری را می توان با استفاده از روش های مختلفی از جمله جوشکاری ذوبی، اتصالات مکانیکی و اتصالات فشاری به یکدیگر متصل کرد. لوله های پی وی سی معمولا با استفاده از سیمان حلال یا اتصالات رزوه ای به هم متصل می شوند.
مقاومت در برابر دما: لوله های پلیمری مقاومت دمایی بالاتری نسبت به لوله های PVC دارند. برای مثال لوله‌های HDPE می‌توانند تا دمای ۸۰ درجه سانتی‌گراد (۱۷۶ درجه فارنهایت) را تحمل کنند، در حالی که لوله‌های PVC به دمای کمتر از ۶۰ درجه سانتی‌گراد (۱۴۰ درجه فارنهایت) محدود می‌شوند.
مقاومت در برابر اشعه ماوراء بنفش: لوله های پلیمری نسبت به لوله های PVC در برابر اشعه ماوراء بنفش مقاوم تر هستند. این باعث می شود آنها را برای استفاده در برنامه های خارج از منزل که در معرض نور خورشید قرار می دهند مناسب باشند.
اثرات زیست محیطی: لوله های پلیمری نسبت به لوله های PVC سازگارتر با محیط زیست هستند. آنها قابل بازیافت هستند و می توانند از مواد بازیافتی ساخته شوند. از طرف دیگر، لوله های پی وی سی می توانند مواد شیمیایی سمی را در صورت سوختن یا دور ریختن نادرست آزاد کنند.
هزینه: هزینه لوله های پلیمری به طور کلی بالاتر از لوله های PVC است. با این حال، هزینه بالاتر ممکن است با طول عمر بیشتر و هزینه های نگهداری کمتر جبران شود.
لوله های پلیمری و لوله های PVC از نظر ترکیب، فرآیند ساخت، خواص، کاربردها، روش های اتصال، مقاومت در برابر دما، مقاومت در برابر اشعه ماوراء بنفش، اثرات زیست محیطی و هزینه متفاوت هستند. انتخاب مواد لوله بستگی به نیازهای خاص کاربرد دارد، از جمله سطح دوام، انعطاف پذیری، مقاومت در برابر مواد شیمیایی و سایش، مقاومت در برابر حرارت و UV، و اثرات محیطی.
وزن: لوله‌های پلیمری سبک‌تر از لوله‌های PVC هستند و حمل و نصب آنها را آسان‌تر می‌کنند. این امر به ویژه در پروژه های مقیاس بزرگ که صدها یا هزاران لوله مورد نیاز است بسیار مهم است.
طول: لوله‌های پلیمری را می‌توان در طول‌های طولانی‌تری نسبت به لوله‌های PVC ساخت که می‌تواند تعداد اتصالات مورد نیاز در یک خط لوله را کاهش دهد. این می تواند استحکام و دوام کلی خط لوله را بهبود بخشد.
مقاومت در برابر خوردگی: لوله های پلیمری در برابر خوردگی بسیار مقاوم هستند و برای استفاده در محیط های تهاجمی مناسب هستند. از طرف دیگر لوله های پی وی سی مستعد حملات شیمیایی هستند و ممکن است به پوشش های محافظ اضافی نیاز داشته باشند.
سازگاری با مواد شیمیایی: لوله های پلیمری در برابر طیف وسیعی از مواد شیمیایی بسیار مقاوم هستند و آنها را برای استفاده در کاربردهای صنعتی که مواد شیمیایی وجود دارند مناسب می کند. از طرف دیگر لوله های پی وی سی ممکن است با مواد شیمیایی خاصی سازگار نباشند و در طول زمان تخریب شوند.
نصب: لوله های پلیمری را می توان با استفاده از روش های مختلف بدون ترانشه مانند سوراخ کاری جهت دار، ترکیدگی لوله و لغزش نصب کرد. این روش‌ها می‌توانند از اختلال در محیط اطراف بکاهند و نیاز به حفاری را به حداقل برسانند. از سوی دیگر، لوله‌های PVC معمولاً با استفاده از ترانشه‌های برش باز نصب می‌شوند که می‌تواند مخرب‌تر و پرهزینه‌تر باشد.
در اینجا چند تفاوت اضافی بین لوله های پلیمری و لوله های PVC وجود دارد:
انعطاف پذیری: لوله های پلیمری انعطاف پذیرتر از لوله های پی وی سی هستند که به آنها اجازه می دهد بدون شکستگی خم شوند. این به ویژه در کاربردهایی مفید است که خط لوله باید خطوط زمین را دنبال کند یا در اطراف موانع حرکت کند. از طرف دیگر، لوله های پی وی سی سفت تر هستند و نصب در فضاهای تنگ می تواند چالش برانگیزتر باشد.
رتبه بندی فشار: لوله های پلیمری معمولاً دارای درجه فشار بالاتری نسبت به لوله های PVC هستند، به این معنی که می توانند نرخ و فشار سیال بالاتری را تحمل کنند. این امر آنها را برای استفاده در کاربردهای فشار بالا مانند سیستم های توزیع آب و گاز مناسب می کند.
نشتی: لوله های پلیمری به دلیل انعطاف پذیری و قابلیت انبساط و انقباض با تغییرات دما، احتمال نشتی کمتری نسبت به لوله های PVC دارند. از سوی دیگر، لوله‌های پی وی سی می‌توانند به مرور زمان به دلیل خرابی یا ترک خوردگی اتصال ایجاد نشت کنند.
عمر مفید: لوله های پلیمری عمر طولانی تری نسبت به لوله های PVC دارند که می تواند نیاز به تعمیر و نگهداری و تعویض را کاهش دهد. این به دلیل مقاومت آنها در برابر سایش، خوردگی و حملات شیمیایی است. از طرف دیگر، لوله های پی وی سی ممکن است پس از 25 30 سال خدمات، نیاز به تعویض داشته باشند.
اثرات زیست محیطی: لوله های پلیمری دارای ردپای کربن کمتری نسبت به لوله های PVC هستند، زیرا برای تولید و حمل و نقل به انرژی کمتری نیاز دارند. آنها همچنین قابل بازیافت هستند و می توان آنها را برای کاربردهای دیگر مورد استفاده مجدد قرار داد. از طرف دیگر لوله های پی وی سی می توانند مواد شیمیایی مضر را در حین تولید و دفع آزاد کنند
در نتیجه، لوله های پلیمری و لوله های پی وی سی از نظر وزن، طول، مقاومت در برابر خوردگی، سازگاری شیمیایی و نصب تفاوت های قابل توجهی دارند. مهم است که مواد لوله مناسب را بر اساس نیازهای خاص برنامه انتخاب کنید.
