در طراحی سازه ساختمان، پایداری به معنای توانایی سازه برای مقاومت در برابر نیروهای خارجی و اثرات زیان بار آن ها می باشد. یک سازه پایدار به معنای آن است که توانایی مقاومت در برابر نیروهایی مانند بار باد، بار زلزله، بار برف و بار باران را داراست و در عین حال نتیجه طراحی صحیح است و با قانون ها و مقررات سازه سازی سازگاری دارد.
پایداری یکی از اصلی ترین عوامل در طراحی سازه ساختمان است. به دلیل این که سازه ها برای چندین دهه به کار گرفته می شوند، باید برای مقاومت در برابر بارهای مختلف و همچنین تغییرات شرایط اطراف آن ها در طول زمان، طراحی شوند. عدم توجه به پایداری می تواند منجر به عواقب جدی مانند خرابی و ریزش سازه شود که به صورت مستقیم تأثیر بسیار بدی بر امنیت و سلامتی افراد دارد.
از جمله مواردی که در طراحی سازه ساختمان برای تضمین پایداری باید مدنظر قرار گیرند می توان به انتخاب مواد ساختمانی مقاوم، ایجاد مقطع مناسب و تعیین ضرایب ایمنی لازم اشاره کرد. همچنین در طراحی سازه باید معیارهایی مانند عمر مفید سازه، ضرایب ایمنی، اثرات زلزله و بارهای طبیعی را در نظر گرفت.
در طراحی سازه ساختمان، پایداری به معنای مقاومت سازه در برابر نیروهای خارجی مانند وزش باد، لرزش زمین، نیروی جانبی، وزن بارهای اعمالی و ... است. بنابراین، بهبود پایداری به معنای افزایش ایمنی، عمر مفید، اقتصادی، و کاهش خسارت های احتمالی در برابر رویدادهای غیرمنتظره مانند زلزله است.
عواملی که بر پایداری سازه تأثیر می گذارند شامل زمین، بارهای خارجی، جزئیات سازه ای و مواد سازه ای است. در طراحی سازه ساختمان، این عوامل باید با دقت مورد بررسی قرار گیرند و از روش های مناسب برای افزایش پایداری سازه استفاده شود. برای مثال، طراحی جزئیات سازه ای به منظور انتقال بارها و توزیع آن ها در سازه بهینه، انتخاب مواد سازه ای با خصوصیات مکانیکی و پایداری مناسب، محاسبه دقیق بارهای خارجی و انتخاب روش های مناسب برای مقابله با آن ها از جمله راهکارهایی هستند که در طراحی سازه ساختمان برای افزایش پایداری مورد استفاده قرار می گیرند.
